Sardunya------Busachi'de 3 saat...

Cagliari'den gunubirlik  Oristano'ya geldigimde Busachi medhiyelerine dayanamadı maceracı ruhum ve 14.35 otobusuyle Busachi'ye gitmeye karar verdim. Oldukça zorlandm  bu kararda cunki donus için sadece bir otobüs sansım vardı o da 18.05 de...Beni pesinden oralara sürükleyen ise geleneksel bir yer olması, bölgeye ait kostümlerin günlük yasamda da giyinilmesi ve güzel bir kostum müzesinin varlığı..50 dakika suruyor Oristano Busachi arası.Otobus dag yollarından gecıyor, yollar cok virajlı ama dag manzarası ve renkler muhteşem. Ufak bir yerleşime geldik ve sofor burası dedi, indim. Sardunya yazılarımda sık sık tekrarlıyabılırım, adada evlerde panjur kullanıyorlar ve panjurlar cogu zaman kapalı bu da sehre terkedılmıslık havası verıyor. Busachı'ye  indiğimde ortalık da hıc kımseyı göremedim, panjurlar yine kapalı.. taş dosenmis yoldan yurumeye başladım. Evler, sessizlik, cıceklerın guzellıgınden başka bırsey yoktu ortalarda arada bir de kopek sesleri...Hemen müzeyi buldum, kapalı. Yanında bir bar var, bir iki erkek oturuyor bira ıcıyor.Iceri girdim, muze için geldim ama kapalı diyince , garip bir sekilde yuzume baktılar. O anda, buraya gelmem hata oldu sanırım dedim kendi kendime.Barın sahibi ilgi gösterdi, müzeyi acanlara telefonla ulaşmak istediyse de , başarılı olamadı. Hıc olmazsa kılıseyı gezin başka da birsey yok demez mi..Kılıseye gittim kapalı,birkac kışı kapıda bekliyor.Rahip biraz gec kalmakla birlıkte , uzaktan gorununce , neyse kılıseyi görebileceğim dedim.

Kiliseyi gezdikten sonra, 3 saat burada ne yapacağım derken, bir olum töreni herseyi tersine cevirdi...Ansızın o terkedilmiş görünen sehirden insanlar gelmeye başladı kiliseye, hem de benim müzede görmeyi düşlediğim geleneksel giysileriyle. Mutsuzlugum birden mutluluğa donuştu, ne kadar ilginç...Basladım  beklemeye; kılıse onunde..Geleneksel giysiler bölgeye, kısılerın sosyal, ekonomik durumuna gore değişiyor.Cenazeye gelenlerle fotoğraf çektirmek ya da fotoğraflarını çekmek biraz garip olsa da, başka care yoktu.

Giysiler, genellikle siyah uzun etek, on tarafı duz arkası ise ince pililerden olusmus.Onde uzun bir onluk var bazen farklı kumaştan cogu zaman siyah ama çevresinde desen var. Basta ortu, var. Icıne uzun kollu beyaz buluz ve ustune yelek gıyınıyorlar. Yelekler, desenli u yakalı ve vücuda oturan tarzda. Fotograf cekecegim zaman  bastaki ortuyu acıyorlardı açmamalarını ozellikle rica ettim.Fotograflarını cekmeme cok sıcak bakmıyorlardı bu yüzden cok zorlandım. Hepsine, giysileri için çekmek istediğimi anlatmaya calıstım, bu konuda gençler hep yardımcı oldular fotoğraf çekmemde. Fotograf çektirmeleri için ikna ettiler, yaslıları. Ama yine de garip bir durumdu , bir yanda cenaze uzuntu bir yanda fotoğraf çekme pesinde olan, ama durumu da gozardı etmeden hassas yaklaşan ben...

Farklı giysileri görebilecek miyim derken, kiliseden cenazeyi almak uzere, din görevlileri çıktılar ve sonra kalabalıkla birlikte donduler. Ben de fotoğraf çekmeyi bırakıp, izlemeye devam ettim, kostümleri, ritüelleri...Tum bunlardan sonra , sokak aralarında tekrar sessizliğe gömülen sehir benimdi artık.Fotograf çektim, kahve içtim.Tas döşeli sokaklarda dolaştım, dolaştım...

 

Hersey gayet güzel gidiyordu ta ki, yolda gordugum bir kadın bugun Oristano'ya otobüs yok diyene kadar...Ne yapardım gerçekten otobüs gelmezse, kalacak yer yok, olan da kapalıymış. Hangi kapıyı çalarım, insan var mı yok mu belli değil..Tum bu dusunceler beni terletmeye yetti. Otobus durağında oturup dusunmeye başladım, sonunda barın sahıbınden yardım isterim diye duşundum başka da seçeneğim yoktu. Bu zorlu bekleyısten sonra tam zamanında otobusun geldiğini görmek sanırım sayılı mutlu anlarım arasında yer alacak...Otobus soforu, konuşkan bir adam anlatıyor sürekli bir kısmını anlıyorum bir kısmını anlamıyorum az İtalyancamla ama önemli değil ben mutluyum cunki otobüsteyim, varsın konuşsun o da mutlu olsun...